ای دوست......
به انتها رسیده ام....
این روزها دیگر دلتنگ نمی شوم....
در انتظار کسی نیستم....
اشتیاق نوشتن از هیچ نگاهی را ندارم....
روزها از من عبور میکنند و من بی هیچ مقاومتی اجازه میدهم.... تنها بمانم...!
تنهایی ....
تنهایی چیزی نیست که در چند واژه مقابل چشمان تو خلاصه کنم....
شاید اینکه نوشته هایم در این وبلاگ خاک میخورند دلیل محکمی بر این حقیقت باشد.
ای دوست....
از من بپذیر که عادت هایمان از روی حسادت هایمان بودند و عشق در میان نبود!!!
تو خوب پرواز میدادی مرا ... آنقدر که گاهی خود را آسمان میدانستم....
گاهی آنچه گذشت را مرور میکنم.... به تو که میرسم دلم تیر میکشد....
اشتباه کودکانه ی من یا تو فاصله ها را به حداکثر رسانید و من به حداقل نگاه تو قانع شدم.
چه فرقی میکند.... چه فرقی میکرد....غرور تو ....غرور من.....حماسه ی تلخی آفرید.
غرورم را ببخش...ای غرور آفرین من!
دلا خو کن به تنهایی
که از تنها بلا خیزد
بگذار سر به روی سینه ی من تا بگویمت
اندوه چیست عشق کدام است غم کجاست !
بکذار تا بگویمت این مرغ خسته جان
عمریست که در هوای تو از آشیان جداست....!
تنهایی ها را اهسته بخوان تا تنهایی از ما خسته نشود.
سکوت را به میهمانی تنهایی ببر تا واژه ها از یاد ببرند حجم بی انتهای تنهایی های من از تو را .
رنگ تمام تنهایی های تو هم خاکستری است
و رنگ وازه های نفرین شده ی من.