و این دردها که در من رسوب کرده اند عاقبت ریشه های تو را خشک میکنند؛و آنگاه آتشفشان چشمهای تو با گدازه هایی از حسرت فوران خواهد کرد و سکوت بارانی تو؛ دوباره باور کویری ام را خیس میکند...
و من که نفرین شده ام به بی تو ماندن؛ لا به لای یک مشت خاطرات یخ بسته مرو میشوم...
تو پاورچین پاورچین … ومن نقطه چین به نقطه چین…
سر سطرها که میرسیدیم...
تو واژه میشدی و من نقطه های تو؛
تو آواز میشدی و من صدای تـو؛تو…تو میشدی و من برای تو...
تو… من میشدی من به جای تو؛
تو ما میشدی و من فدای تو....!
...بــه شب که می رسیدیم...
توراه می رفتی و من راه میشدم؛
تو غصه میخوردی و من اشتباه میشدم؛
تــودلتنگ می شدی و من آه می شدم؛ تــوشب می شــدی و من سیــاه میشدم؛ تـوتــوبه میکردی و من گنــاه میشدم؛ تو دلسرد میشدی و من تکیه گاه میشدم...!
...به جاده ها که میرسیدیم...
تو خسته میشدی و من خواب می شدم؛تو سایه میشدی و من سراب میشدم؛ شکسته میشدی و من خراب می شدم ؛تو صفحه می شدی و من کتاب میشدم؛تو تشنه می شدی و من زلال آب میشدم؛تو شمع می شدی و من دوباره آب میشدم.
...به تو که میرسیدیم...
تو ترانه میشدی ومن صدای خسته ات؛تو درد میشدی و من دل شکسته ات؛تو نور میشدی و من به شب نشسته ات.
...به من که میرسیدیم...
تو حتی وسوسهء ما شدن را هم نداشتی… چرا...
چـــرا تو مـــا نمی شدی… چـــرا رهـــا نمی شدی… از او جــدا نمی شدی …چــرا؛ چــرا نمی شدی…؟
ولی بهانه میشدی برای ساده بودنم؛تو عاشقانه میشدی برای ساده بودنم...
سوز ترانه میشدی برای ساده بودنم؛چرا…چرا تو ما نمیشدی برای ساده بودنم...
... وبه ما که میرسیدیم؛ به هم میرسیدیم...
تو... من می شدی و من ترانه های ما شدن؛تو رد میشدی و من بهانه هایماشدن؛من و تو ما می شدیم اگر تو ما نمی شدی؛من و تو بال میشدیم اگر رها نمیشدی؛وماندگار میشدیم اگر جدا نمیشدی...
...وبه هم که نرسیدیم...
تو ریشه کن شدی وما؛دوباره من شـــد از دروغ تو.....
تو نور می شدی وما ؛ماهتاب می شد از فــروغ تو.........
***
وحالامن با کوله باری از تو
راهی پیچ و خم های سرنوشتم؛
جنگ من با پاهایم
میان جادهءیخ بستهء نبودن تو
و اشتیاق بیهودهء من برای رسیدن...
کاش تصویر اشتیاق مرا بروی باور خط خوردهء سطر های این صفحه ـ که واژه به واژه میگویند: هرگز…!ـ می کشیدی....
جاده ها وقتی ، صدایت می کنند
شعرهای من حسادت می کنند
آسمانی ها ی بی رحم خدا ؛
کفش هایت را به پایت می کنند
چشم هایم سوی بی پایان دور
خیره خیر از تو شکایت می کنند
دستهایم باز هم گم می شوند و
دست هایت زود ، عادت می کنند
***
من چه سهمی داشتم از بودنت...
عهدها، پس کی رعایت می کنند؟!
حتی در پاورقی های زندگی هم میتوان تنها بود ــــ مثل تو!
حتی با تیتر های دلتنگی هم میشود تنها نماند ــــ مثل من!
حتی در من ـــــ
حتی در شعر ـــــ
حتی دشوار تر میتوان رد پای غرور تو رایافت
من نقطه نمیگذارم و تو خوب میدانی چرا ـــــ؟!
سر به هوای من ـــــ !
گاهی به قول خدا "پرواز" باید کرد ـــــ وگاهی" پروا" از "باید" ـــــ!
من با هلهله ی چشیدن طعم دست های تو قافیه هایم را پس اندار میکنم ــــــ و در اینجا بهترین تنهایی ها را به یادت جشن میگیرم ــــــ و نقطه هایم که خوب میدونی چرا و نمیدانم را گم کرده ام ــــــ !