سوگند به بهترین واژه ام که نام اوست ؛به جز او را روی زمین دلتنگ نمی شوم و هر چه میکنم که نخواهم... که نشود...که نباشد...نمی شود...!
غرور آمیز من...! غرورت را میستایم وقتی میبینم تو نیز هم...آری تو نیز هم.
گیرم روی زمین کوه به کوه... دریا به دریا...آدم به آدم نرسد؛ چه باک...؟! من از این واژه ها نمیترسم...همین که آسمان من؛ مرا و تورا مقابل هم قرار میدهد یعنی نقض تمام فلسفه های تو!
گیرم تو از نقطه های ابتدا تا انتهای انتها از جنگیدن با فلسفه های من لذت بری....روح من خسته نمی شود اما دلم را نمیدانم....
اگر روحت بزرگ نبود!
اگر دلم ....
من من نبودم و تو تو!
به همان واژه ی بهترین سوگند
من فراتر از درک آبیها را درک کرده ام!
من هم فلسفه ی دلتنگی را می دانم !
.
.
.
اما ...!
فلسفه دوری من از تو
دستهایت است که هیچگاه به آن نرسیدم..